11 ნოემბერს კათოლიკე ეკლესია წმინდა მარტინ ტურსელს მოიხსენიებს.
მარტინ ტურსელი IV საუკუნეში დაიბადა,პანონიაში.ბავშვობიდან ოცნებობდა ასკეტურ ცხოვრებაზე. მისთვის მისაბაძი იყო და დიდ მაგალითს აძლევდა ღირსი ანტონ დიდი.
მარტინი არაქრისტიანულ ოჯახში იზრდებოდა და მამამის სურდა მას დიდი სამხედრო კარიერა ჰქონოდა.წმინდანი მოხვდა გალიაში სადაც მსახურობდა ჯარში, როგორც ოფიცერი. ერთხელ, ჯერ კიდევ მხედართმთავარმა, ზამთარაში თავისი მოსასხამი გახია და მისი ნახევარი შიშველ ადამიანს მისცა.
როდესაც არმიის დატოვების შესაძლებლობა გაუჩნდა, მარტინი წავიდა ლიგეტის უდაბნოში, რომელიც პუატიეს მახლობლად მდებარეობს. აქ მალე დაფუძნდა პატარა მონასტერი, რომელიც, მემატიანის თქმით, გალიაში სამონასტრო მოღვაწეობის საწყისად იქცა. მნიშვნელოვანია აღინიშნოს, რომ მარტინმა დასავლეთში გაავრცელა აღმოსავლური, ეგვიპტური მონაზვნობის ტრადიციები. იგი ყველაფერში ჰბაძავდა ბერ ანტონს. .
მალე, მოტყუებით (ავადმყოფისთვის სალოცავად) წმინდანი გამოიძახეს ქალაქ ტურში და ეპისკოპოსად გამოაცხადეს. მანამდე თავადაც ერიდებოდა დიაკვნად ხელდასხმას, ამჯობინებდა ეგზორცისტად ყოფნას, უფრო მოკრძალებულ პოზიციას.
მარტინი იშვიათი სიკეთითა და მზრუნველობით გამოირჩეოდა. სამხედროს გაბედული და ღირსეულიგარეგნობით განსაკუთრებით იზიდავდა ხალხს. გამუდმებით ზრუნავდა ავადმყოფებზე, ღარიბებზე, მშივრებზე, ამის გამო მანმიიღო „მოწყალეს“ მეტსახელი. ამასთან, წმინდანს არ მიუტოვებია მონაზვნობაზე ოცნება.
ტურში ეპისკოპოსის ტახტზე მყოფმა მარტინმა თითქმის ერთდროულად დააარსა მონასტერი მარმუტიეში, სადაც დამკვიდრდა აღმოსავლური ბერ–მონაზვნობისათვის ჩვეულებრივი წესები. საკუთრების საერთოობა; უპირობო მორჩილება, დუმილისაკენ მისწრაფება, დღეში ერთხელ საჭმლის ჭამა, უხეში და უბრალო ტანსაცმელი. თავის მონასტერში, სადაც თავადაც ხშირად მიდიოდა ლოცვისთვის, წმინდა მარტინმა განსაკუთრებული ყურადღება დაუთმო ლოცვას და წმინდა წერილის შესწავლას. მარმუტიედან ბევრი ეპისკოპოსი გამოვიდა, რომლებიც მოღვაწეობდნენ წარმართ კელტებში ქრისტიანობის გასავრცელებლად. წმ. მარტინის საქმეები ამბობს, რომ 397 წელს მის დაკრძალვაზე 2 ათასამდე ბერი შეიკრიბა (მაშინ, როცა თავად მარმუტიეში ძმების რაოდენობა 80-ს არ აღემატებოდა).
წმინდა მარტინი აღესრულა ლოცვის დროს,კანდეს ეკლესიაში, რომელიც მდებარეობს მდინარეების ვენისა და ლუარის შესართავთან. ადგილობრივებს სურდათ მისი სახლში დაკრძალვა, მაგრამ ტურის მცხოვრებლებმა ცხედარი მოიპარეს.
ლეგენდის თანახმად, შემოდგომის სეზონის მიუხედავად, მის დაკრძალვაზე გზაში ყვავილები ყვაოდა და ჩიტები ჭიკჭიკებდნენ.
აღმოსავლური ტრადიციები ორგანული იყო მაშინდელი გალიისთვის, ბოლოს და ბოლოს, აღმოსავლეთმა ქრისტიანული ცოდნა ირინეოს ლიონელისგან პოლიკარპე სმირნელის ყოფილი მოწაფისგან მიიღო, რომელიც, თავის მხრივ, უშუალოდ იყო დაკავშირებული მოციქულ იოანე ღვთისმეტყველთან, მცირე აზიის ეკლესიის მეთაურთან.
არცერთ წმინდანს არ ჰქონია ისეთი პოპულარობა ქრისტიანულ დასავლეთში, როგორც მარტინ ტურელს. ათასობით ტაძარი და დასახლება, რომელიც მის სახელს ატარებს, მოწმობს მის ავტორიტეტზე და პატივისცემაზე.
შუა საუკუნეების საფრანგეთისთვის (და გერმანიისთვის) ის ეროვნული წმინდანი იყო. მისი ბაზილიკა ტიპში იყო მეროვინგული და კაროლინგული საფრანგეთის უდიდესი რელიგიური ცენტრი, მისი მანტია (სარა) - ფრანკთა მეფეების სახელმწიფო სიწმინდე იყო.
კიდევ უფრო მნიშვნელოვანია ის ფაქტი, რომ მისი ცხოვრება, რომელიც შედგენილია თანამედროვე სულპიციუს სევერუსის მიერ, იყო მაგალითი დასავლეთის მთელი ჰაგიოგრაფიული ლიტერატურისთვის. დასავლელი ასკეტის პირველი ცხოვრება. სწორედ მან შთააგონა ქრისტიანთა მრავალი თაობა ასკეტური ცხოვრებისათვის. ეს იყო მათთვის, სახარების შემდეგ და შესაძლოა, სახარებამდეც, პირველი სულიერი საზრდო, ასკეტიზმის ყველაზე მნიშვნელოვანი სკოლა. სანამ ეს გავლენა მრავალი საუკუნის განმავლობაში ყოველ შემთხვევაში კაროლინგურ რენესანსამდელ ეპოქაში, ქრებოდა იოანე კასიანის ნახევრად აღმოსავლური სკოლა და მასთან დაკავშირებული ლერინისა და ბენედიქტ ნურსიას ტრადიციები.
სამივე ბოლო ასკეტური სკოლა აგებულია სულიერი „გონიერების“ პრინციპებზე, ამცირებენ ასკეტიზმის უკიდურესობებს აქტიური, ძმური საზოგადოების სახელით. წმ. მარტინი მკვეთრად განსხვავდება მათგან ასკეტიზმის გმირული სიმძიმით, რომელიც უპირველეს ყოვლისა აყენებს მარტოხელა ექსპლუატაციის იდეალს. ასკეტური აზრი გრიგოლ ტურელის ეპოქაში (VI ს.) ცალმხრივად იყო გამოხატული. და ამ იდეის სათავეების ძიება უცვლელად გვაბრუნებს IV საუკუნის ტურელ ასკეტთან.
წყარო: drevo-info.
შოთა გიქოშვილი
Comments