წმიდა გრიგოლ დიდის მოხსენიება

წმიდა გრიგოლ დიდი, შუა საუკუნეების დასავლური ეკლესიის ცენტრალური ფიგურაა და ისტორიაში ერთ-ერთი ყველაზე აღმაფრთოვანებელი პაპი. მას რომის კათოლიკე ეკლესია 3 სექტემბერს მოიხსენიებს.

გრიგოლი VI საუკუნის შუა ხანებში დაიბადა, კეთილშობილურ ოჯახში. მიიღო კლასიკური განათლება ლიბერალურ ხელოვნებასა და სამართალში. მას ასევე ჰქონდა ძლიერი რელიგიური საფუძველი მორწმუნე ოჯახიდან, განსაკუთრებით დედა სილვიისგან, რომელიც ასევე წმინდანადაა შერაცხული.

დაახლოებით 30 წლის ასაკში გრიგოლი რომში მაღალ პოლიტიკურ თანამდებობაზე დააწიანურეს, თუმცა ამ პერიოდში ქალაქი დაცემის პირას იყო. ყოფილი საიმპერატორო დედაქალაქის პრეფექტად გახდომიდან გარკვეული პერიოდის შემდეგ, გრიგოლმა არჩია დაეტოვებინა სამოქალაქო ადმინისტრაცია და ბერი გამხდარიყო ბენედიქტელთა ორდენში.

სამწლიანი მკაცრი მონაზვნური ცხოვრების შემდეგ, პაპმა პირადად გადასცა მას რომში დიაკვნის თანამდებობა. შემდეგ კი იგი რომიდან გაგზავნეს კონსტანტინოპოლში, რათა რომის სამოქალაქო პრობლემებისთვის იმპერატორისათვის დახმარება ეთხოვა და მონაწილეობა მიეღო აღმოსავლური ეკლესიის თეოლოგიური დაპირისპირების მოგვარებაში. 586 წელს იგი რომში დაბრუნდა.

589 წლის წყალდიდობის შედეგად, რომი მთელი რიგი კატასტროფების წინაშე აღმოჩნდა, რასაც მოჰყვა პაპ პელაგიუს II-ის სიკვდილი. გრიგოლი, რომელიც მაშინ მონასტერში მსახურობდა, უხალისოდ დათანხმდა მის არჩევას რომის ეპისკოპოსად.

მიუხედავად თავდაპირველი განწყობისა, პაპმა გრიგოლმა დაუღალავად დაიწყო მუშაობა რომაული ლიტურგიის, ეკლესიის დისციპლინების, რომის სამხედრო და ეკონომიკური უსაფრთხოებისა და ეკლესიის გავლენის გავრცელების რეფორმებისა და გაძლიერებისათვის დასავლეთ ევროპაში.

როგორც რომის პაპმა, გრიგოლმა გამოიყენა თავისი პოლიტიკური გამოცდილება რომსა და კონსტანტინოპოლში, რათა ხელი შეეშალა კათოლიკური ეკლესიის დამორჩილებას ყოფილი იმპერიული დედაქალაქის კონტროლისთვის. როგორც მონასტრის ყოფილი წინამძღვარი, ის მტკიცედ უჭერდა მხარს ბენედიქტელთა მოძრაობას, როგორც დასავლური ეკლესიის ფსკერისა. მან გაგზავნა მისიონერები ინგლისში, რაც ერის მოქცევის დიდი დამსახურება გახდა.

ამ სამუშაოების წამოწყებისას, პაპი გრიგოლი საკუთარ თავს „ღვთის მსახურთა მსახურად“ თვლიდა. ის იყო რომის ეპისკოპოსებიდან პირველი, რომელმაც პოპულარიზაცია მოახდინა, რომ ისინი, ვინც ლიდერობის უმაღლეს თანამდებობაზე იქნებიან, უნდა იყვნენ „ყველაზე უკანასკნელნი და ყველას მსახურნი“.

მაშინაც კი, როცა მან პაპის ძალაუფლების კონსოლიდაცია და დანგრეული რომაული დასავლეთის მხარდაჭერა იკისრა, შეინარჩუნა თავისი მისიის თავმდაბალი გრძნობა, როგორც მსახურისა და სულების მოძღვრისა, არჩევიდან 604 წლამდე, როცა იგი გარდაიცვალა.

Catholic.ge