2022 წლის 25 მარტს, პაპმა ფრანცისკემ რუსეთისა და უკრაინის, მარიამის უმანკო გულისადმი მიძღვნის აქტი აღავლინა.მისი ქადაგება კონცენტრირებული იყო მიტევებასა და შერიგებაზე.
„დღევანდელ სადღესასწაულო სახარებაში, გაბრიელ მთავარანგელოზი სამგზის მიმართავს მარიამს.
პირველი – ანგელოზის მისალმების დროს, სადაც იგი ეუბნება: “გიხაროდეს მიმადლებულო. შენთანაა უფალი” (ლუკ. 1, 28). სიხარულის მიზეზი გამოხატულია რამდენიმე სიტყვაში. უფალი თქვენთანაა. ძმაო, დაო, დღეს შენ შეგიძლია მოისმინო იგივე სიტყვები, რომლებიც შენკენაა მომართული, ეს სიტყვები ყოველ ჯერზე შეგიძლიათ თქვენად აქციოთ, როცა მიუახლოვდებით მიტევების საიდუმლოს, რადგან იქ უფალი გეუბნებათ: “მე თქვენთან ვარ!”.
ხშირად ვფიქრობთ, რომ აღსარების საიდუმლო მდგომარეობს უფალთან თავდახრილ მისვლაში, მაგრამ ჩვენ არ მივდივართ უფალთან, არამედ ის მოდის ჩვენთან სტუმრად, რომ აღგვავსოს თავისი მადლით, გვაჩუქოს თავისი სიხარული.
აღსარება ნიშნავს მამა გაახარო აღდგომის სიხარულით. ჩვენი ცხოვრების ცენტრში ჩვენი ცოდვები კი არა, უფლის მიტევებაა. წარმოვიდგინოთ, მიტევების საიდუმლოს ცენტრში რომ ყოფილიყო ჩვენი ცოდვები, მაშინ თითქმის ყველაფერი ჩვენსა და ჩვენს მონანიებაზე, ჩვენს ძალისხმევაზე იქნებოდა დამოკიდებული. მაგრამ არა. ცენტრში არის ღმერთი, რომელიც გვათავისუფლებს და ფეხზე წამოგვაყენებს.
დავუბრუნოთ პირველობა მადლს და ვითხოვოთ გაგების ნიჭი, რომ უპირველეს ყოვლისა, შერიგება არ არის ჩვენი ნაბიჯი ღმერთისკენ, არამედ მისი ჩახუტება, რომელიც გვიფარავს, გვაოცებს, აღგვძრავს. ეს არის უფალი, რომელიც, როგორც ნაზარეთში მარიამთან, ასევე შემოდის ჩვენს სახლში და მოაქვს მანამდე უცნობი გაოცება და სიხარული, მიტევების სიხარული. მოდით, წინა პლანზე დავაყენოთ ღვთის პერსპექტივა: ჩვენ დავბრუნდებით, რათა მივუბრუნდეთ აღსარებას. ჩვენ გვჭირდება ის, რადგან ყოველი შინაგანი აღმასვლა, ყოველი სულიერი გარდატეხა იწყება აქედან, ღვთის მიტევებიდან. ნუ უგულებელვყოფთ შერიგებას, არამედ ხელახლა აღმოვაჩინოთ იგი, როგორც სიხარულის საიდუმლო. დიახ, სიხარულის საიდუმლო, სადაც ბოროტება, რომელიც გვარცხვენს, ხდება მიზეზი, განვიცადოთ მამის თბილი ჩახუტება, იესოს ტკბილი ძალა, რომელიც გვკურნავს, სულიწმიდის „დედობრივი სინაზე“. ეს არის აღსარების გული.
მაშასადამე, ძვირფასო ძმებო და დებო, მოდით წავიდეთ წინ, შენდობის საძიებლად. და თქვენ, ძმებო, ვინც განიცდით ღვთის შენდობას, იყავით ისინი, ვინც ამ განცდის სიხარულს სთავაზობს. გიხაროდენ, უფალი თქვენთანაა. არანაირი გულქვაობა, არანაირი დაბრკოლება, არანაირი დისკომფორტი; კარები ღიაა წყალობისთვის! განსაკუთრებით აღსარებაში, ჩვენ მოწოდებულნი ვართ განვასახიეროთ კეთილი მწყემსი, რომელიც აიყვანს თავის ცხოვრებას და ეფერება მათ; მოწოდებულნი ვართ ვიყოთ მადლის არხები, რომლებიდანაც მამის გულმოწყალების მადლი იღვრება გამოფიტულ გულებში.
თუ მღვდელს ასეთი დამოკიდებულება არ აქვს, თუ მის გულში ეს გრძნობები არ არის, სჯობს არ მივიდეს აღსარების მისაღებად.
მეორედ ანგელოზი მიმართავს მარიამს. მისალმებით შეწუხებულს და შეშინებულს ეუბნება: „ნუ გეშინია“ (მ. 30). წმინდა წერილში, როდესაც ღმერთი წარუდგენს თავს მათ, ვინც ესალმება, ეუბნება ამ ორ სიტყვას: "ნუ გეშინია". ის ეუბნება მას აბრაამს (დაბ. 15:1), უმეორებს ისააკს (დაბ. 26:24), იაკობს (დაბ. 46.3) და ასე შემდეგ, თვით იოსებამდე (მათ. 1,20). ) და მარიამამდე. ნუ გეშინია. ამ გზით ის გვიგზავნის მკაფიო და მანუგეშებელ გზავნილს: ყოველ ჯერზე, როცა ცხოვრებაში აღმოვაჩენთ ღმერთს, შიში ვეღარ გვაქცევს მძევლად. შიშის მძევლები ვართ. დაო, ძმაო, თუ შენი ცოდვები გაშინებს, თუ წარსული გაწუხებს, თუ ჭრილობები არ შეგიხორცებია, თუ გამუდმებული დაცემა გაწუხებს, თითქოს იმედი დაკარგე, ნუ გეშინია. ღმერთმა იცის შენი სისუსტეები და შენს შეცდომებზე დიდია. ღმერთი შენს ცოდვებზე დიდია. ერთ რამეს ითხოვს თქვენგან. თქვენი სისუსტეები, თქვენი უბედურებები, არ დააკაოთ თქვენში; მიიტანე ისინი ღმერთთან, წარუდგინე მას და გაპარტახების მიზეზების გამო ისინი იქცევიან აღდგომის შესაძლებლობად.
ნუ გეშინია!
ღვთისმშობელი მიგვიძღვის, მან თავად დატოვა ღმერთში თავისი შიში.
ანგელოზის გამოცხადებამ მარიამს შიშის სერიოზული საფუძველი მისცა. მან შესთავაზა მარიამს რაღაც წარმოუდგენელი, რაც მის ძალებს აღემატებოდა და რომელსაც მარტო ვერ შეძლებდა. მან იცოდა, რომ იქნებოდა ძალიან ბევრი სირთულე, პრობლემები მოსეს კანონთან, იოსებთან და მის ხალხთან.
მაგრამ მარიამი არ აპროტესტებს. მისთვის საკმარისია არ ეშინოდეს, მისთვის საკმარისია ღვთის რწმუნებულობა.
ის მას ეჭიდება, როგორც ჩვენ გვინდა გავაკეთოთ ამ საღამოს. იმიტომ, რომ ჩვენ ხშირად პირიქით ვაკეთებთ: ვიწყებთ ჩვენი თავდაჯერებულობიდან და მხოლოდ მაშინ, როცა მას ვკარგავთ, მივდივართ ღმერთთან, ღვთისმშობელი კი გვასწავლის დავიწყოთ ღმერთისგან და გვჯეროდეს, რომ ამ გზით ყველაფერი დანარჩენი მოგვეცემა (მათ. 6:33). ის მოგვიწოდებს მივიდეთ წყაროსთან, უფალთან, რომელიც არის უტყუარი წამალი შიშისა და ცხოვრებისეული ბოროტების წინააღმდეგ. ამას გვახსენებს მშვენიერი ფრაზა, რომელიც გამოსახულია ვატიკანში სააღმსარებლოს თავზე. რომელიც მიმართავს ღმერთს შემდეგი სიტყვებით: "შენგან წასვლა ნიშნავს დაცემას, შენთან დაბრუნება ნიშნავს ხელახლა აღდგომას, შენში დარჩენა ნიშნავს არსებობას" (S. AUGUSTINE, Soliloquium I,3).
ამ დღეებში, სიკვდილის შესახებ ამბები კვლავ ისმის ჩვენს სახლებში, ხოლო ბომბები ანადგურებს ჩვენი მრავალი მშვიდობიანი უკრაინელი ძმებისა და დების სახლებს. სასტიკი ომი, რომელმაც ბევრს დაარტყა და ტანჯვა მიაყენა ადამიანებს, თითოეულში შიშსა და შეშფოთებას იწვევს. შინაგანად ვგრძნობთ უმწეობისა და უძლურების განცდას. ჩვენ უნდა გვეთქვა "ნუ გეშინია". მაგრამ ადამიანური დარწმუნება საკმარისი არ არის, საჭიროა ღმერთის ყოფნა, რწმენა ღვთიური მიტევებისა, ღმერთი ერთადერთია, ვინც აუქმებს ბოროტებას, აოკებს სიძულვილს, აღადგენს გულს სიმშვიდეს. ჩვენ ვუბრუნდებით ღმერთს, მის მიტევებას.
დღეს ჩვენც, ღვთის მიტევებით განახლებულები, ეპისკოპოსებთან და ყველა მორწმუნესთან თანაზიარებაში ვაკაკუნებთ ამ გულებზე. მე საზეიმოდ მინდა მივუძღვნა მარიამის უმანკო გულს ყველაფერი, რასაც ჩვენ განვიცდით, განვაახლოთ ეკლესიისა და მთელი კაცობრიობის მიძღვნა და მიიბაროს, განსაკუთრებული სახით, უკრაინელი ხალხი და რუსი ხალხი, რომლებიც შვილური სიყვარულით პატივს მიაგებენ მას, როგორც დედას. ეს არ არის ჯადოსნური ფორმულა. არა, ეს არის სულიერი აქტი. ეს არის ბავშვების სრული მიძღვნის ჟესტი, რომლებიც ამ სასტიკი და უაზრო ომის გასაჭირით იტანჯებიან, იმ ომით, რომელიც სამყაროს ემუქრება. მიმართავენ დედას, შიშსა და ტკივილს უძღვნიან მის გულს. ეს მიძღვნაა იმ სპეტაკი და უბიწო გულისადმი, სადაც ირეკლება ღმერთი. ძმობისა და მშვიდობის ძვირფასი მადლი, ყველაფერი, რაც გვაქვს და ვართ, რათა დედამ, რომელიც უფალმა წარმოგვიგზავნა, დაგვიცვას და დაგვიფაროს.
მარიამის ბაგეებიდან გამოვიდა ყველზე ლამაზი სიტყვა, ანგელოზს შეეძლო დაბრუნებულიყო ღმერთთან:
„მეყოს შენი სიტყვისამებრ”. ღვთისმშობლის ეს ქმედება პასიური ან უდრტვინველი მიღება, არამედ ღმერთისადმი ერთგულების ცოცხალი სურვილი, რომელსაც აქვს „გეგმები მშვიდობისთვის და არა უბედურებისთვის“ (იერ. 29:11). ეს არის ყველაზე უშუალო მონაწილეობა მის მსოფლიო სამშვიდობო გეგმაში. ჩვენ თავს ვუძღვნით მარიამს, რომ გავხდეთ ამ გეგმის ნაწილი, რათა მთლიანად ვიყოთ ღვთის განკარგულებაში. ღვთისმშობელმა, დიახ, თქვა და გაიარა დიდი აღმართი, რათა მოენახულებინა თავისი ორსული ნათესავი ელისაბედი, მე მიყვარს ღვთისმშობელზე ფიქრი მოიჩქარის და ყოველთვის მზად არის დაგვეხმაროს და მხარი დაგვიჭიროს. წარმართე შენი გზა, წარმართეთ იგი ძმობისა და დიალოგის ციცაბო და დამღლელი გზებით, მშვიდობის გზაზე.
წყარო: it.aleteia.org
შოთა გიქოშვილი